post Thucydidem VI, 38, 1 et Andocidem de mysteriis § 54 et de pace 35 frequentauerunt oratores (Lysias XVI, 11. XXII, 14. Isocrates V, 75. XV, 136. Demosthenes IIII, 49. VI, 14. XXI, 198). Itaque loyonodav Theophrastus characterum c. 8 interpretatur aiv&toev ipevSwv liycov xal 7ioa'Sio)v: quo eodem sensu praeter loyonoeelv uerbum etiam loyouoeig substantiuum adhibuit. Aoyonoeig igitur UOCi uarius mansit usus: koyoygdqog et loyoygaqea mature ad solos oratores reuocari coepta sunt. Unus inter Atticos qui aetatem tulerunt Thucydides sicut historiam suam loyov nomine appellauit (I, 97 r?)v tx3o'l?)v tov kiyov iiroeqadpejv Sed riSe), ita Aoyoypdcfoug dixit historicos. Cuius exemplum secutus est Polybius, ut posteriores omittam, VII, 7, 1 repig rutp koyoygdqwv roiv vitio rijg xaraargoqijg tov 'Iegoovvpov yeygaqoTwp. Uniuerse autem qui loyoygdq.oug intellexerit, inter prosae orationis scriptores neminem reperio ante Dionysium Halicarnassensem de compositione uerborum C. 16 xal aiirol re Sq xaraoxevdtpvoev oi uoeqrai xal koyoygdqoi itgog /gqpa-ogdjvioig olxela xal Sqkwrexd roiv imoxteutvwp rd ovipara danto eqqv, quo de loco dubitari nequit propter alterum ad quem relegat C. 15 oi %ageeararoe nonpdv xal ovyygaqtiov rd piv aiiroe rt xara- oxtvd^ovoev ovipara xrX. Et ovyygaqevs quidem uocem eadem ui iam Plato usurpasse uidetur Phaedri p. 235 C Sqkov Si ore revwv dxi)xoa (jiekrvo^ i/ jiov Sanqovg rqg xakqg q Idvaxgtovrog rou ooqov q xal ovyyga- qiwv revuv: quamquam frequentiorem apud hunc esse itoeqr5>v et iSeond.v oppositionem demonstrant quae ad Symposii p. 178 B uerba infra exscri benda collegerunt Rueckertus et Hugius. Sed Thucydides cum non potuerit nisi de antiquioribus historiarum scriptoribus loqui, non tam ineptum quam Curtio uidebatur iudicabimus qui post Creuzerum inualuit koyo- ygdqo? uocis usum, quamuis eo sane ab illius exemplo discedat, quod is Herodotum logographorum numero includit, recentiores excludere con- sueuimus.