dom kradnychu. Tehdy je wusaty Krjepjel złožił swoje kubołćistwo Serbskeho domu a je so zadomił w Smolerjec bydlenju, a je jako swojbny koltk pomhał, dalokož možeše, dr. Janej Cyžej a jeho swojbnym. A možeše tole docpĕć, zo na swislach Serbskeho domu so njezhubi złoty napis: ,,Trać dyrbi Serbstwo zawostać!“ a tež hewak, za tym hač možeše, nowym hospodarjam-rubježnikam klubu činješe. Nĕhdy pak, a to je było tak po jutrach lĕta dźewjatnaće stow a pjećaštyrceći, je wusaty Krjepjel zasłyšał mocne hrimanje a na dołhim ranju, tak wot Mužakowa nĕkajka spodźiwna milina hraješe, a našemu Krjepjelej bu naraz tak dźiwne, tak jako by wutroba so jemu puknyć chcyła z přewulkej radosću. Myslička jemu powĕdaše, zo wottam přińdźe wumoženje a zo bruni rubježnicy borze so z procha zmĕja. Haj, woni tež ćĕkachu, hač bĕše smuha za nimi, ałe do toho hišće woni, tajcy slĕpcy, zapalichu hospodarstwo a statok wusateho Krjepjela, lubowany Serbski dom. Wĕzo serbscy domjenjo za tym hač koždy možeše, z wotmachom hašachu, z wodu, z piwom abo z tym, štož koždy židkeho k ruce mĕješe a wusaty Krjepjel hašenje rjadawaše a nawjedowaše a bychu tež woheń zaleli, njeby-li tu knjez domownik małomyslny zazelił: ,,Rostejće! Njedočinimy!“ A z tym bĕ po wšĕm. Dyrbiće mjenujcy wĕdźeć, zo žadyn kubołćik nima mocy, hdyž nichto nima dowĕry abo hdyž při tom hišće sakruje abo nĕmski spĕwa. Haj, a takle je so stało, zo Serbski dom so spałi na popjeł a zo po nim wostachu jenož tamne rozwaliny a zasypki, kiž dźensa hišće šerja na rožku Lawskich hrjebjow.