W6n nĕšto zaborča, štož bych mohł za postrow mĕć. Kćždy z naju lehny so do swojeho kuta, a njebĕ ničo dale słyšeć hač wrjeskot kołow a zastorki kolijow. Najskerje bĕ moj ,luby susod' z dobrymi towaršemi na piwje pobył. Wonješe chĕtro za piwom. Tuž zažehlich sej trubku, so mjerzajo, zo bĕ mi tuton njepřijomny hosć mĕr skazył. Spĕšnik bĕ hižo Biskopicy přejĕł. Sprocny burik bĕ wusnył a smorčeše kaž jĕž. Nadobo wćn z r6žka wuskoči wołajo: ,Čorni čerći, helsku haru njeznjesu!' Mi ze stroželemi žehliwa trubka z ruki na koleno padźe, zo škrĕ lĕtachu. Won zawoła na trubku pokazujo: ,Tu hižo helski woheń sapa!‘ Bojach so, zo je muž nadobo wowrotnił. Chcych hižo za spinadło hrabnyć. Nadobo won na mnje dźiwje hladajo zawoła: ,Hdźe sym?‘ Ja jemu z třepotatym hłosom wotmołwich: ,Sedźimoj w spĕšniku! Smoj blisko Budyšina.' ,Derje, haj, tam chcu, Bohu dźako- wano! Potajkim njejsym morwy! Njejsym w njebjesach, njej- sym w heli!‘ a trĕješe sej z čerwjenym šantkom p6t z wobliča. Ja rjeknych wjesele wodychujo: ,Prajće mi, što je so wam stało ? Što je so wam dźało ?‘ W6n so zaso do swojeho kuta čapny a powĕdaše: ,Bĕch wumrĕł. Zakłapach do njebjeskich wrotow. Swj. Pĕtr so mje z woknom pohladujo wopraša, što sym a što chcu. Wotmołwich, zo sym chudy serbski burik a chcu do njebjes. Serb sy ? Tu je hižo wjac twojich bratrow. Sym zhonił, zo njejsće so derje na swĕće mĕli. Knježkojo su was chĕtro drĕli a wuklukali. A na sudnistwje za was tež njebĕ žanoho prawa. Zastup! W njebjesach njerĕka kaž deleka: ,Wjetši b6le bječi! 1