Wenn enner Paich hoht! Zech woar amo uhfm Oybins, a an sichre hccßn Sum- rnrdage. 's woarrn völl Leute ubm. Vr dr Restaurazibon undr dann Hulzdaache, no der Sittschn^) Seite zu, soaß a Härr a an hibschn halln Oazuge. 'S woar a Prcisch-Berlinschr. Mr krickteö glei a dr Sprooche weg, os a denn Kellner a Kuttelätte bestelln toat, und a senn Schimpfm, wie ses ne glei bruchtn. Ha soite, ar hätte drschrccklchn Hunger und 's tätn ne boafsn, wenn se örschtrt 's Schwein ze senn Kuttelätte an Sittschn Schlachthofe schlacht» mdßtn! A Berlin wär doaS annerschr, doo därstn de Gäste ne su lange uhs a bestellt Kuttelätte woartn. Doo mucht a ju nu amende raicht honn, denn örschtrt hoann se a Berlin kenn Oybm, denn doo gibbts ock enn uhs dr Walt, und dann hoann mir (se hoann ju übrhaubt kce Vargl dm Berlin), und zwätcnö senn durte (wie se soin) de Kuttelältentiere völl wuhlfeeler. Doaß a kecne Weiße kriegn kunnte doo ubm, doo drübr toat a'ch o no dreifern. Jech Hütte meine Freede a dann dichn Karln! Sei Maul ging a ennr Tur wie arme Drajk- schloidr! Jech hätte ne su völl fcrtg brucht a dar kurzschn Jeit! Na, wie a abr genung geworrt und gewahtrt Hütte, koam derno sei Kuttelätte a LabmSgrieße oagewacklt. Ar macht'ch de Boabierscrviettc vurne feste und ricß'n Kellner Masst und Goabl auö dr Hand und sahk'n oa, doaß'ch bahlc duchte, ar welle 'n Kellner stoatt's'n Kuttelätte fraffn; ar stoach abr derno richtg uhfm Tallr luS. Dooderbei rieß a's Maul su weit uhs, doaß's zenn Uhrn „gun Dack" soin kunnte. Na, „Gutt sei Dank" ducht'ch, dtze krickt aS gestuppt! Dr Duntschlhätte! Ar Hütte abrn Biffn no ne nei, doo gingS „ploatsch" uhfm Tallr — 's woar woas >) Oybin, r) Zittauer